De republiek Ecuador is een land in het noordwesten van Zuid-Amerika. Het land grenst in het noorden aan Colombia, in het oosten en zuiden aan Peru, en in het westen aan de Stille Oceaan. Het land is genoemd naar de evenaar (in het Spaans: ecuador), die het land doorsnijdt.
De hoofdstad van Ecuador is Quito, maar dat is niet de grootste stad. De grootste stad is Guayaquil.
De Galápagoseilanden (kortweg Galápagos) zijn een verspreide groep eilanden die ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan liggen. Staatkundig behoren ze tot Ecuador, maar ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika.
De eilanden zijn geologisch gezien erg jong: enkele miljoenen jaren. Ze zijn van vulkanische oorsprong. Er komen veel unieke dieren en planten voor, die per eiland vaak enigszins verschillende soorten hebben gevormd.
Ecuador vormt met Peru, Bolivia en Colombia de "Andeslanden", een berglandschap met toppen van 6000 m. en hoger met vele gletsjers. De meeste steden in Ecuador liggen op de hoogvlakte: Quito ligt op 3636 m. en is daarmee een van de hoogstgelegen hoofdsteden ter wereld. Het Amazonegebied van Ecuador bestaat voornamelijk uit tropisch regenwoud. Voor de liefhebbers worden jungletochten georganiseerd van één of meerdere dagen.
Ondanks het toerisme houden de bewoners van Ecuador zich vast aan hun eigen identiteit en aan de oude gebruiken. De grootste trekpleister van Ecuador zijn de Galapagos Eilanden met hun unieke flora en fauna, zoals zeeschildpadden, leguanen, rode en zwarte krabben, zeeleeuwen en vele vogelsoorten. De archipel is ontstaan als gevolg van vulkanische erupties; de eilandjes zijn in feite de toppen van vulkanen die op de zeebodem rusten.
De werelderfgoedlijst van de UNESCO beval cultureel en natuurlijk erfgoed dat wordt beschouwd als onvervangbaar, uniek en eigendom van de hele wereld en waarvan het van groot belang wordt geacht om te behouden
De Werelderfgoeden in Ecuador:
Galápagoseilanden (uitgebreid in 2001)
Quito
Nationaal park Sangay
Historisch centrum van Santa Ana de los Ríos de Cuenca
Als je net na aankomst bij de pin-automaat staat en je wilt weten hoeveel geld je moet pinnen of als je wilt controleren of je genoeg geld ontvangt als je euro's of dollars inwisseld. Met onderstaand schema kun je eenvoudig de omrekening maken. Let wel: de gebruikte koers kan fluctueren en daardoor gedateerd zijn.
Helaas wordt op praktisch alle boten naar de Galapagos eilanden gestolen. In veel gevallen gaat het om Travellers cheques en contante dollars. Het gebeurt zowel op de kleinere boten, maar ook op de grotere luxere boten. Het is het beste om geen geld en andere waardepapieren in je bagage te laten zitten, want die kunnen doorzocht worden als je van boord bent voor een dagtocht. Zorg er voor dat je bagage altijd goed op slot zit.
Ecuador - De Galapagoseilanden (kortweg Galapagos, Spaans: Islas Galápagos, officieel Archipiélago de Colón) zijn een verspreide groep eilanden die ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan liggen. Staatkundig behoren ze tot Ecuador, maar ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika.
De eilan Lees meer
Toen de Spanjaarden in 1531 het grondgebied van het huidige Ecuador betraden, maakte het deel uit van het uitgestrekte Inca-rijk. Al spoedig na hun aankomst werd Quito de zetel van een rechtsgebied van de Spaanse kroon. De inheemse bevolking werd gedwongen te werken voor de Spaanse landheren.
Rond 1810 waaide het revolutionaire gedachtegoed en het onafhankelijkheidsdenken uit Europa over naar Latijns Amerika. De Creolen (blanke nazaten van Spanjaarden geboren in Amerika) leefden in steeds grotere onvrede met de bevoorrechte positie van de in Spanje geboren elite van peninsulares. Mestizos(half Spaans, half inheems) werden als tweederangsburgers beschouwd en de rechten van de inheemse en zwarte bevolking waren praktisch gelijk aan die van een slaaf.
Onder leiding van de Creoolse leiders Bolívar, San Martín en Sucre werd vanaf 1811 de onafhankelijkheid in Zuid Amerika bevochten. De onafhankelijkheid in Ecuador werd in 1822 bereikt na de overwinning bij de slag om Pichincha. Bolívar pleitte voor een integratie van de Latijns Amerikaanse staten om tegenwicht te bieden aan de dominantie van de VS in het westelijk halfrond. In het van de Spanjaarden onafhankelijk geworden gebied stichtte hij de “Republica de Gran Colombia”. Echter reeds in 1830 viel Bolívar’s project uiteen in de drie soevereine staten Colombia, Venezuela en Ecuador.
De Venezolaanse generaal Juan José Flores was stichter van de staat Ecuador, bestaande uit de departementen Quito, Guayas en Cuenca. In de 19e eeuw gingen twistpunten tussen liberalen (uit de kustvlakten) en conservatieven (uit het Andes-gebergte en Quito) de politiek bepalen, hetgeen diverse malen resulteerde in burgeroorlogen. Het leger koos beurtelings partij voor één van de twee of greep zelf de macht. In dezelfde tijd ontspon zich een grensconflict tussen Ecuador en Peru omdat bij het uiteenvallen van Groot-Colombia geen duidelijke landsgrenzen waren vastgesteld.
Vanaf 1880 maakte Ecuador een periode van snelle economische groei door als gevolg van de stijgende export van cacao. Tegelijkertijd nam de economische macht van de liberalen snel toe ten opzichte van de conservatieven.
De dramatische daling van de vraag naar cacao in de jaren twintig luidde het begin in van een nieuwe periode van politieke instabiliteit, gekenmerkt door militaire interventies en populistische politici. Deze situatie duurde tot het eind van de Tweede Wereldoorlog. In 1942 ondertekende Ecuador het Protocol van Rio de Janeiro teneinde de oorlog met Peru, die een jaar daarvoor was begonnen, te beëindigen. Hiermee nam Ecuador afstand van de claim op een groot deel van het Amazonegebied.
Na de Tweede Wereldoorlog volgde een periode van relatieve politieke stabiliteit met economische groei op basis van export van bananen. Economische recessies en sociale onrust leidden echter tot een terugkeer naar populistisch politiek beleid en binnenlandse militaire interventies in de jaren zestig. In 1972 grepen de militairen de macht en gebruikten de olierijkdom, ontdekt in de jaren zestig, en buitenlandse leningen voor de financiering van een grootschalig industrialisatieprogramma. Beloofde landhervormingen kwamen nooit van de grond.
In 1979 werd de democratie in Ecuador hersteld. De strijdkrachten stellen zich sindsdien terughoudender op tegenover de politiek, hetgeen niet betekent dat zij geen politieke invloed meer zouden hebben. Sinds 1982 kampt Ecuador bijna voortdurend met economische crises, terwijl het land tevens te kampen heeft gehad met een zware aardbeving in 1987 en de gevolgen van het klimaatfenomeen ‘el Niño’ in 1998. Opeenvolgende regeringen probeerden structurele economische hervormingen door te voeren, maar dit ging steeds weer gepaard met politieke en sociale onrust.
In 1996 hielpen zijn verkiezingsbeloften om de armoede aan te pakken Abdalá Bucaram “el Loco” aan het presidentschap. Bucaram deed echter geen poging om zijn belofte waar te maken en voerde een liberaal economisch beleid gelijk aan zijn voorgangers. Corruptieschandalen en onverantwoordelijk gedrag kenmerkten zijn regeringsperiode. Toen ook de overheidssubsidies op basisvoedsel werd ingetrokken kwam het tot massale demonstraties. In februari 1997 werd Bucaram door het congres “mentaal ongeschikt voor het leiderschap” verklaard. Hij werd afgezet en vervangen door de voormalig voorzitter van het congres Fabián Alarcón
Ook de in 1998 gekozen president Jamil Mahuad van de ‘Democracia Popular’ (DP), bleek niet bij machte om de sociale en economische problemen op te lossen. Wel werd onder hem tijdens zijn ambtsperiode een historisch vredesakkoord met Peru getekend dat een einde maakte aan een langdurig grensconflict. De aankondiging van Mahuad om staatsbedrijven waaronder ook het oliestaatsbedrijf te privatiseren resulteerde in de bezetting van het parlementsgebouw in januari 2000 door inheemse bewegingen en een deel van het leger. De president werd gedwongen tot aftreden door een coup van jonge militaire officieren.
Zijn taken werden overgenomen door Gustavo Noboa, die had gediend onder Mahuad. Noboa voerde in 2000 ter beteugeling van de inflatie de omstreden 'dollarisering' van de economie in, waarbij de nationale munt (sucre) is ingeruild voor de Amerikaanse dollar. Vanaf 2001 werd ook hij geconfronteerd met een toename van de sociale onrust. Zijn inspanningen om de orde te handhaven gingen uiteindelijk ten koste van zijn hervormingsplannen.
De verkiezingen van november 2002 werden gewonnen door oud-kolonel Lucio Gutiérrez Borbua van de ‘Partido Sociedad Patriótica’ (PSP). Gutiérrez maakte deel uit van de coup tegen president Mahuad. De president verkreeg aanvankelijk vooral steun van linkse en inheemse groeperingen. Sinds zijn aantreden sloeg deze steun echter om in kritiek op zijn orthodoxe economische politiek in de lijn van zijn voorgangers. Het werd Gutiérrez niet in dank afgenomen toen hij 27 van de 31 hogerechters verving in december 2004. Vervolgens ontstond er een nationale crisis toen de voorzitter van het hooggerechtshof Guillermo Castro Dager de veroordeling tegen ex-president Bucaram (zijn jeugdvriend en politiek medestander) introk. Bucaram keerde terug van zijn ballingschap in Panama en verklaarde “ik ben ouder en wijzer, maar gekker dan ooit!”. Om de woedende demonstranten tot bedaren te brengen kondigde Gutiérrez het ontslag van het hooggerechtshof aan terwijl hij ook de noodtoestand afkondigde. Vier mensen lieten het leven in ongeregeldheden tussen de demonstranten en de door de overheid opgetrommelde tegendemonstranten. Het Congres dwong de president tot aftreden wegens zijn onverantwoordelijke gedrag en dictatoriale trekken. Het leger verklaarde niet op te zullen treden tegen het eigen volk en de president niet langer te steunen. Gutiérrez ontvluchtte per helikopter zijn paleis om asiel aan te vragen bij de Braziliaanse ambassade. Ook Bucaram ontvluchtte wederom het land voor asiel in Panama.
Voormalig vice-president Alfredo Palacio regeert sinds 19 april 2005 het land en is de zevende president binnen negen jaar. De 66 jarige cardioloog Palacio die zich voorheen al kritisch uitliet tegenover Gutiérrez is niet verbonden aan een politieke parij. De ontevredenheid die tot uiting kwam in de volksprotesten was niet slechts gericht tegen Gutiérrez, het was een uiting van onvrede en wantrouwen tegenover de gehele politieke klasse. Palacio staat daarom voor de uitdaging om de democratie in ere te herstellen en het vertrouwen van het volk hiervoor te winnen. President Palacio zal tot de verkiezingen in oktober 2006 aan het bewind blijven. Het staatshoofd heeft aangekondigd meer accent te leggen op verbetering van de onderwijs- en gezondheidssituatie.
bron: minbuza.nl
Help mee op de informatie op Landenalmanak.nl zo volledig en up to date te houden. Heb jij tips, aanvullingen of verbeteringen, laat het dan weten via het contactformulier. Ontbreken er foto's en heb jij foto's dit gebruikt mogen worden op de website, mail deze dan naar info(at)landenalmanak(punt)nl
De informatie op deze pagina is opgesteld om de verschillende landen te kunnen vergelijken. De informatie op deze site is echter onderhevig aan wijzigingen en kan daardoor gedateerd of niet langer juist zijn. Ga voor een daadwerkelijk vakantie nooit alleen uit van deze informatie en informeer altijd en tijdig bij de daarvoor gespecialiseerde instanties naar de laatste informatie over bijvoorbeeld vaccinaties, visa, geldzaken en andere items. De beheerder van deze site is nimmer verantwoordelijk voor gevolgen van het gebruik van deze informatie of verkeerde interpretatie hiervan.
1 EUR Euro = 30295.00 ECS Ecuadorian Sucre
8.8
Ecuador - De Galapagoseilanden (kortweg Galapagos, Spaans: Islas Galápagos, officieel Archipiélago de Colón) zijn een verspreide groep eilanden die ter hoogte van de evenaar in de Stille Oceaan liggen. Staatkundig behoren ze tot Ecuador, maar ze liggen in open zee op ongeveer 1000 km van de westkust van Zuid-Amerika.
De eilan 
