Palestina ofwel Staat Palestina is een land in Azië, in het Midden-Oosten, in de Levant. Het bestaat uit twee gebieden: de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, voorheen de Palestijnse Gebieden genoemd. De Gazastrook grenst aan Israël en Egypte en heeft een kust aan de Middellandse Zee. De Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem) grenst aan Israël, en in het oosten aan Jordanië met als grens de rivier de Jordaan en de Dode Zee. Palestina wordt door 136 van de 193 lidstaten van de Verenigde Naties erkend (sinds september 2015), echter nog niet door de meeste westerse landen en niet door Israël, dat in de Zesdaagse oorlog van 1967 een groot deel van het grondgebied van Palestina heeft bezet en sindsdien onder militaire controle houdt.
In 1988 verklaarde de in 1964 opgerichte Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) de Staat Palestina (de Palestijnse Gebieden omvattend) onafhankelijk. In 1993 werden tussen Israël en de PLO de Oslo-akkoorden gesloten, die zorgden voor de oprichting van de Palestijnse Autoriteit, die het gezag kreeg over een deel van de Palestijnse Gebieden. In 2007 verdeelde de overname van de Gazastrook door de fundamentalistisch-islamistische Hamas de bevolking, Abbas van Fatah kreeg de controle over de Westelijke Jordaanoever en werd internationaal erkend als de officiële Palestijnse Autoriteit terwijl Hamas controle bleef houden over de Gazastrook.[7]
Op 29 november 2012 verkreeg Palestina de status van "waarnemerstaat niet-lid" binnen de Verenigde Naties toen Resolutie 67/19 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met grote meerderheid werd aangenomen.
De werelderfgoedlijst van de UNESCO beval cultureel en natuurlijk erfgoed dat wordt beschouwd als onvervangbaar, uniek en eigendom van de hele wereld en waarvan het van groot belang wordt geacht om te behouden
De Werelderfgoeden in Palestina:
Geboorteplaats van Jezus: Geboortekerk en de pelgrimsroute, Bethlehem
Palestina: land van olijven en wijngaarden - Cultuurlandschap van zuidelijk Jeruzalem, Battir
Het conflict tussen Israël en Palestina zal wel nooit volledig opgelost kunnen worden. Toch is het uitroepen van een Palestijnse staat een eerste stapje naar erkenning van het Palestijnse volk. Verdeeld over verschillende gebieden omringt door Israël bewonen de Palestijnen hun eigen land
Door de jarenlange conflicten tussen Israël en Palesina is het voor veel Palestijnen onmogelijk om vrij door Israël te reizen. Hierdoor is het voor hen ook niet mogelijk om een baan te vinden en inkomsten te verdienen. Israël heeft een hoge muur geplaatst tussen beide landen nabij Jeruzalem om te voorkomen dat Palestijnen illegaal de grens oversteken
De Palestijnse Gebieden ontstonden na de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 toen op 14 mei 1948 een groot deel van het Britse Mandaatgebied Palestina (westelijk van de Jordaan) door zionisten als de "staat Israël" werd uitgeroepen. Als reactie daarop werd het overgebleven deel, de later zo genoemde Westelijke Jordaanoever, door het toenmalige Transjordanië bezet en de Gazastrook door Egypte.
De Arabische landen hadden het in november 1947 door de Verenigde Naties voorgestelde verdeling van het Mandaatgebied Palestina in Resolutie 181 Algemene Vergadering Verenigde Naties afgewezen omdat zij het gebied als een geheel wilden behouden. In de Zesdaagse Oorlog van 1967 werden deze gebieden door Israël veroverd die ze sindsdien militair bezet houdt.
Op 15 november 1988 richtte de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in ballingschap in Algiers de Staat Palestina op met het uitroepen van de Palestijnse Onafhankelijkheidsverklaring. Het eist de soevereiniteit over de Palestijnse Gebieden op, waarvan de grenzen gegeven worden door de Groene Lijn die afgesproken werd aan het einde van de Arabisch-Israëlische Oorlog. Bij een top van de Arabische Liga in 1974 was de PLO al uitgeroepen tot de enige wettelijke vertegenwoordiger van het Palestijnse volk. In datzelfde jaar kreeg de PLO binnen de VN de status van waarnemende entiteit.
Sinds de bezetting zijn duizenden Palestijnen gevlucht en honderden bij gevechten met het Israëlische leger gedood. Israël heeft ondertussen meer dan tweehonderd nederzettingen in deze gebieden gebouwd. Aanslagen van Palestijnen op Israëlische doelen eisten eveneens honderden doden. In 2005 zijn de nederzettingen in de Gazastrook ontruimd en heeft Israël zich uit dit gebied teruggetrokken. De Palestijnen zijn qua werk, water, voedsel, behuizing, geld, stroom, grensovergangen en transport afhankelijk van Israël.[10].
Na onderhandelingen tussen Israël en de PLO werden in 1993 de Oslo-akkoorden gesloten. Als onderdeel van deze akkoorden werd in 1994 de Palestijnse Autoriteit opgericht, die over bepaalde delen van de Palestijnse Gebieden een bepaalde mate van autonomie kreeg. De Oslo-akkoorden geven niet precies aan wat de toekomst van de Palestijnse Autoriteit zou zijn, maar er was een ongeschreven begrip van beide zijden dat, in het kader van het permanentestatus-verdrag, het de basis zou vormen van een onafhankelijke Palestijnse staat. Yasser Arafat werd na het ondertekenen van de Oslo-akkoorden president van de Palestijnse Autoriteit.
In 2002 vaardigde de Veiligheidsraad van de VN resolutie 1379 uit: "Er moeten twee onafhankelijke staten komen: Israël en Palestina, op basis van resolutie 242 en 338". Deze twee resoluties eisten dat Israël zich terugtrok uit de bezette gebieden, waarmee de VN-Veiligheidsraad duidelijk maakte dat "de staat Palestina" moest komen op de door Israël bezette gebieden. In 2003 besliste de Veiligheidsraad met [Resolutie_1515_Veiligheidsraad_Verenigde_Naties|resolutie 1515]] nogmaals dat Israël en Palestina twee onafhankelijke staten moesten worden, en gaf "Het Kwartet" (= VN, Rusland, VS en EU) de opdracht om de "roadmap" uit te voeren. Vanwege de Tweede Intifada en de oorlog in 2006 kwamen de vredesbesprekingen tussen de Palestijnen en de Israëliërs echter tot stilstand.
Na de dood van Yasser Arafat op 11 november 2004 werden op 9 januari 2005 presidentsverkiezingen gehouden waarbij de voormalig premier Mahmoud Abbas van de Fatah-partij tot president werd gekozen. Bij de Palestijnse Parlementsverkiezingen 2006 won Hamas met een overgrote meerderheid in de Palestijnse Wetgevende Raad, het parlement, en werd daarmee de grootste politieke partij in Palestina. Het Kabinet Haniya I werd op 29 maart 2006 geïnstalleerd. Eind 2006 brak de Palestijnse Burgeroorlog uit tussen Fatah en Hamas en wist Hamas op 14 juni 2007 de controle over de Gazastrook over te nemen van Fatah. Hierop ontsloeg president Abbas premier Haniya en benoemde hij Salam Fayyad als opvolger. Hij is van de Derde Weg Partij en dus geen lid van Hamas of Fatah. Palestina is daarmee uiteengevallen in twee delen. Hamas heeft de macht in de Gazastrook en Fatah heeft controle over de Westelijke Jordaanoever.
Op 27 november 2007 werd er in de Amerikaanse plaats Annapolis op initiatief van de Verenigde Staten een internationale vredesconferentie gehouden teneinde vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen weer op gang te brengen. Op grond hiervan werden op 5 december de directe besprekingen tussen de Palestijnen en de Israëliërs hervat. Op 17 december 2007 werd er in Parijs een internationale donorconferentie gehouden om de Palestijnse Gebieden weer op de been te helpen. Bijna zeventig landen en de grootste internationale organisatie deden hieraan mee. In totaal werd er meer dan vijf miljard euro toegezegd. Op 27 december 2008 begon het Israëlische leger met een militaire operatie in de Gazastrook, naar eigen zeggen met als doel raketaanvallen vanuit de Gazastrook te stoppen. Bij de gevechten en luchtaanvallen vielen onder de inwoners van de Gazastrook ongeveer 1300 doden, waarvan (afhankelijk van de bron) een derde tot twee derde deel burgerslachtoffers zouden zijn. Ook werden 20.000 gebouwen in de Gazastrook verwoest of beschadigd. De materiële schade werd geschat op € 1,3 miljard.
Op 11 mei 2009 deed de VN Veiligheidsraad een hernieuwde oproep voor de oprichting van een Palestijnse staat.[11] Deze oproep is in lijn met de wens van de Amerikaanse regering.[12] Op 12 april 2011 brachten de Verenigde Naties een rapport uit waarin werd geconcludeerd dat Palestina klaar is om zelfstandig te functioneren, waarmee de weg open ligt voor erkenning als een onafhankelijk land.[13] Op 29 november 2012 werd door de Verenigde Naties aan Palestina de status van "waarnemerstaat niet-lid" toegekend, vergelijkbaar met die van Vaticaanstad. Hierdoor kon Palestina desgewenst toetreden tot VN-commissies en ook toetreden tot het Internationaal Strafhof te Den Haag.
bron: minbuza.nl
Help mee op de informatie op Landenalmanak.nl zo volledig en up to date te houden. Heb jij tips, aanvullingen of verbeteringen, laat het dan weten via het contactformulier. Ontbreken er foto's en heb jij foto's dit gebruikt mogen worden op de website, mail deze dan naar info(at)landenalmanak(punt)nl
De informatie op deze pagina is opgesteld om de verschillende landen te kunnen vergelijken. De informatie op deze site is echter onderhevig aan wijzigingen en kan daardoor gedateerd of niet langer juist zijn. Ga voor een daadwerkelijk vakantie nooit alleen uit van deze informatie en informeer altijd en tijdig bij de daarvoor gespecialiseerde instanties naar de laatste informatie over bijvoorbeeld vaccinaties, visa, geldzaken en andere items. De beheerder van deze site is nimmer verantwoordelijk voor gevolgen van het gebruik van deze informatie of verkeerde interpretatie hiervan.
0
